RZECZ O PSIE NIEWIERNYM

Znalazłam dziś moje licealne zaszyty z j. polskiego. Lektura starych wypracowań, to dość ekstremalne pzeżycie. Była tam m.in. poprawa dyktanda - praca dowolna z użyciem błędnie napisanych wyrazów. W tym przypadku pomalutku  i naprzeciwko. Miałam wtedy 16 lat ;-)

Tekst przytaczam w całości, dokładnie, bez poprawek ;-)))

RZECZ O PSIE NIEWIERNYM

Dramat w jednej odsłonie

OSOBY:

Sułtan

Pies Niewierny

ODSŁONA I (I OSTATNIA):

Pałac sułtański stojący naprzeciwko niewielkiego wzgórza porośniętego lasem (widok z okna).

Sala tronowa. Posadzka z białego marmuru. Ściany i sufit wykładane złotem misternie rzeźbionym w wielkie zwierzęta i kwiaty. Naprzeciwko dużego okna stoi złoty tron, na którym siedzi SŁUTAN w dłuiej sztywnej szacie haftowanej w kolorowe wzory. Jest bardzo zamyślony, bawi się miotełką do odpędzania much.

Zza złocistej kotary wychodzi pomalutku, skradając się PIES NIEWIERNY. Broda jego długa, kręcone wąsiska, wzrok dziki, suknia plugawa. W ręku trzyma długi nóż. Zbliża się do SUŁTANA. SŁUTAN w ostatniej chwili odwraca się, dostrzega niebezpieczeństwo, wyszarpuje zza pasa kindżał o rękojeści inkrustowanej drogimi kamieniami i masą perłową. Uderza.

SUŁTAN (gniewnie):

Psie Niewierny!

PIES NIEWIERNY pomalutku osuwa się na posadzkę naprzeciwko kryształowego zwierciadła.

KURTYNA (pomalutku opada).